6/8 Bezoek aan het bos asiel

Hai allen,

Ook dit jaar kozen we ervoor om lekker 10 dagen lang onze tijd met de hondjes van het bosasiel door te brengen en de mensen die daar elke dag met de hondjes zijn en verzorgen. Het is een aanrader om tussen die prachtige hondjes jezelf helemaal te “verliezen”! Je krijgt er zoveel liefdevolle kwispelende staartjes voor terug!

Maar ondanks de hartverwarmende tijd is het toch schrijnend dat er honden zijn die daar al hun hele leven zitten terwijl ze o zo graag een liefdevol, warm en een knus thuis willen. Vooral de wat ouderen. Nou wij hebben er een paar gezien en je zou niet denken dat ze al vanaf 7 jaar zijn. Ze lijken net 2 in hun gedrag! Zoals een Kezvan, Ozgul en vele anderen….Het is dat wij een fullhouse hebben…..
Elke dag gingen ik en Guls met een trollie vol sosis (worst) en hondensnoepjes vanuit de Aziatische kant van Istanbul naar Gokturk, Istanbul. Het zit zeg maar niet echt om de hoek ! Istanbul is immens maar de gedachte om weer een leuke volle dag met de hondjes door te brengen, was de lange en drukke weg ernaar toe meer dan waard! En met Bilge, Huseyin, Turgay en Hakan konden we het ook heel goed vinden. Het was een leuke gezellige boel! Voor die mannen daar is het ook wel leuk als er zo nu en dan wat nieuwe gezichten rondlopen en lekker meedraaien! Vooral de thee met dennengeur was heerlijk!

Onze dag begon dus met thee. Vervolgens werden de baby’s en hun moeder door met name Guls flink onder handen genomen. Schoonmaken, knuffelen, en eten en snoepjes geven, dit gebeurde een keer of 4, 5 door de hele dag heen. En begonnen we daarna onze eerste rondjes met sosis (worst) voor alle hondjes en tegelijkertijd werden de compartimenten door ons schoongemaakt en werd het water ververst en natuurlijk knuffelen, zingen en soms ook zelfs dansen!

Op 1 dag deden we 2 a 3 rondjes met extra full aandacht. Natuurlijk waren er enkele hondjes die daar niet zo van gediend waren. Die lieten we ook met rust maar kregen natuurlijk wel hun welverdiende snoepjes!

Wat zou het fijn zijn als er bijna altijd 1 of 2 extra krachten ( vrijwilligers) zouden zijn alleen om de hondjes te knuffelen en bij ze te zitten. Er is zoveel werk te doen en de mannen doen hun best maar hebben gewoonweg niet de tijd om zoals Guls en ik met de hondjes te zijn! De laatste dag liepen wij ook met een brok in onze keel omdat wij wisten dat het voorlopig weer de laatste dag was en de hondjes geen flauw benul hadden. Die waren onderhand aan ons gewend en de aandacht die ze kregen. Maar ondanks het afscheid was het ons 1000% waard en wat hebben wij een fijne tijd gehad. En ondanks de minimale bezetting, hebben de hondjes het daar heel erg goed. Ze worden in de gaten gehouden. Als er iets is met 1 van hen, worden ze verzorgd etc..ze zien er goed uit, paar hebben een huidprobleem maar die worden ook daarvoor behandeld.

Ik hoop dat er meer mensen die zich aan AZ hebben gebonden dmv donatie’s of adoptanten op afstand zich ook fysiek in het bosasiel willen manifesteren…al is het voor 1 dag of zelfs misschien meer…het geeft immens veel voldoening en je ziet de hondjes ook waar je het voor doet

Wij hebben het in ons “systeem” ( hart) gezet en hopen elk jaar het bosasiel aan te doen!

Groetjes en veel woeffies,
Aysen en Gulsen